Λιγότεροι γεωργοί στην ύπαιθρο

Η αναγκαστική ειδίκευση του γεωργού την τελευταία δεκαετία, είχε σαν συ νέπεια το σύστημα της εντατικής καλλιέργειας για μεγαλύτερη παραγωγή.

Για να πετύχει όμως μεγάλη παραγωγή, έπρεπε να αγοράζει σύγχρονα γεωργικά μη χανήματα και εργαλεία, έπρεπε να ρίχνει περισσότερα λιπάσματα και να κάνει χρήση φυτοφαρμάκων, πράγμα που σημαίνει περισσότερα έξοδα και χρέη.

Και, χρέος, για μια γεωργική οικογένεια, θα πει περισσότερη δουλειά, στε ρήσεις, στενοχώριες και άγχος.

Στο αδιέξοδο αυτό, ο γεωργός βλέπει σαν μονα δική λύση το νοίκιασμα ή το πούλημα των αγρών του.

Στην απόφαση αυτή, τον παρακινεί το γεγονός, ότι τα παιδιά του αρνούνται να αναλάβουν και να συνεχί σουν τη γεωργία.

Το ίδιο συμβαίνει σ' όλα τα κράτη μέλη της Κοινής Αγοράς εξαιτίας της λαν θασμένης αγροτικής πολιτικής.

Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο διάστημα 1958 έως 1978, εγκατέλειψαν τη γεωργία πάνω από δέκα (10) εκατομμύρια άνθρωποι από τα κράτη μέλη της Κοινής Αγοράς (κατά Β.

Geier).

Οι γεωργοί που καλλιεργούν βιολογικά και πάνω σε οικολογικές βάσεις, αμφιβάλλω εάν σκέπτονται να εγκαταλείψουν το επάγγελμα τους.

Πάνω στο θέμα αυτό, υπάρχουν εργασίες όπου φαίνεται καθαρά, ότι και η οικογένεια και τα παιδιά του βιοκαλλιεργητή θέλουν να ζήσουν στο χωριό και να δουλέψουν στα χωράφια.

Αυτές οι γεωργικές οικογένειες έχουν ήδη καταλάβει, ότι η εντατική παρα 1 5 γωγή με τη σύγχρονη τεχνολογία και τα μέσα που χρησιμοποιεί, μόνο ζημία, κούραση και άγχος φέρνει.

Αυτοί που κερδίζουν, είναι οι βιομηχανίες λιπασμά των και φυτοφαρμάκων, οι έμποροι και οι τράπεζες.

Το επόμενο σχήμα δείχνει το δρόμο και τα εμπόδια που αντιμετωπίζει ο γεωργός προτού πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει τη γεωργία και την ύπαι θρο και να γίνει αστός.