Δε χωράει αμφιβολία ότι ο σημερινός γεωργός καλλιεργεί αντιοικολογικά, σε βάρος των φυσικών αγαθών, και η μέθοδος του επιδρά ρυπαντικά και δηλη τηριάζει το περιβάλλον, φθείροντας σημαντικά την πανίδα και τη χλωρίδα, τους μικροοργανισμούς του εδάφους, τα υπόγεια ύδατα και κατά συνέπεια την υγεία των ανθρώπων και ζώων, με τις τοξικές ουσίες στα είδη διατροφής.
Ένα όμως από τα σπουδαιότερα προβλήματα που απασχόλησαν και απα σχολούν το γεωργό, είναι τα αγριοβότανα ή ζιζάνια που φυτρώνουν στα χωρά φια και στον κήπο του.
0 γεωργός προσπαθεί με κάθε τρόπο να καταπολεμήσει τα ζιζάνια, χωρίς να γνωρίζει τη σημασία και τη σπουδαιότητα τους για την παραγωγικότητα του εδάφους του, για τη ζημιά που προκαλεί στο φυσικό περιβάλλον και για το ότι βλάπτει μέχρι εξαφάνιση σπάνια είδη αγριοβότανα όπως είναι το αγρόστεμμα, το μπλουέ, η παπαρούνα, διάφορα είδη άγριας βρώμης και πολλά άλλα.
Ανάλογα με τις κλιματικές προϋποθέσεις και τις εκάστοτε εδαφικές κατα στάσεις, φυτρώνουν αγριοβότανα με ειδικές απαιτήσεις και ικανότητες που σχη ματίζουν ομάδες, τις λεγόμενες φυτοκοινωνίες.
Αυτές οι φυτοκοινωνίες που είναι άριστα προσαρμοσμένες με το περιβάλ λον τους, προστατεύουν μέσα σ' όλα και το έδαφος από την απόπλυση και διά βρωση από τις βροχές.
Επειδή και οι φυτοκοινωνίες από ζιζάνια στους αγρούς των αροτριαίων καλ λιεργειών, στους λειμώνες, τους λαχανόκηπους κ.
λπ.
εξαρτώνται κατά ένα με γάλο μέρος από το σταθμό τους, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τις φυ τοκοινωνίες αυτές σαν «βιοαντιδραστήρες» κατά τη χαρτογράφηση και γνωμά τευση του εδάφους.
Ο πρακτικός και παρατηρητικός γεωργός μπορεί με τη βοήθεια των αγριό χορτων που φυτρώνουν στα χωράφια του ν' αναγνωρίσει εγκαίρως καταστά σεις από ελλείψεις και πλεονάσματα στο έδαφος και να ελέγξει και διαπιστώσει εάν τα φυτά που καλλιεργεί, είναι ή όχι τα κατάλληλα για την τοποθεσία αυτή.
Μεταξύ των ειδών μιας φυτοκοινωνίας που ευδοκιμούν σε μια τοποθεσία, υπάρχει ένας συνεχής ανταγωνισμός και συγχρόνως μια φυσική επιλογή από φυτά ειδικά γι' αυτή την τοποθεσία.
Έτσι, με τη διαλογή αυτή, προκύπτουν αγριοβότανα που σχηματίζουν μαζί με τα καλλιεργούμενα φυτά μια κοινωνία άριστα εξοικειωμένη, και είναι στο χέρι του γεωργού ν' αλλάξει έναν ή περισσότερους παράγοντες (φως, θερμοκρασία, νερό, θρεπτικές ουσίες, χρόνο σποράς κ.λπ.
) ή, με το σύστημα αμειψισποράς, να επηρεάσει τα ζιζάνια προς όφελος του και, μάλιστα,μερικά είδη να τα καταπο λεμήσει ίσαμε τα βάθη των ριζών.
Βότανα, όπως είναι η αγριάδα και τα αγγάθια, εξολοθρεύονται με την αλλη λοσπορά από δημητριακά και κηπευτικά.
Άλλος τρόπος για να εμποδίσουμε τον πολλαπλασιασμό μερικών ζιζανίων είναι η καθυστέρηση της σποράς την Άνοιξη ή το φθινόπωρο,τότε που φυτρώ νουν πολλά βότανα.
Επίσης μερικά βότανα, χαρακτηριστικά για την υψηλή οξύ τητα που προτιμούν, εμποδίζονται σημαντικά στην ανάπτυξη τους όταν ρίξουμε στο έδαφος ασβέστιο π.χ.
αγριολάμποτο, μαρτιάκο, σκορδοβότανο.
Στο χώμα, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός από σπόρους διάφορων αγριό χορτων που περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να φυτρώσουν.
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα αναχώματα και στους σωρούς από χώματα που προέρχονται από οικοδομές, ανασκαφές, διανοίξεις δρόμων κ.
λπ.
, όπου θα δούμε, την πρώτη χρονιά, μια μεγάλη ποικιλία από αγριόχορτα να φυτρώνουν και ν' ανθίζουν.
Μεταξύ των άλλων, οπωσδήποτε, το χαμομήλι και την παπα ρούνα.
Τον επόμενο χρόνο, φυτρώνουν άλλα είδη από φυτά, και σχηματίζουν φυ τοκοινωνίες που κυριαρχούν και καταπνίγουν κάθε άλλο φυτό που δεν ταιριάζει στην παρέα τους.
Όλα τα φυτά με τις ρίζες τους δεν αφομοιώνουν μόνο τις θρεπτικές ουσίες, αλλά και από τις ρίζες αποβάλλουν ορισμένες ουσίες, οι οποίες προκαλούν διά φορες αντιδράσεις στο χώμα.
Δηλαδή, μεταξύ φυτού και εδάφους υπάρχει μια συνεχής αλληλοεπίδραση.
Οι γεωργοί, πριν από πενήντα ή εκατό χρόνια, ίσως να μην ξέρανε τι ακρι βώς γίνεται στο χώμα με τα αγριόχορτα, αλλά άφηναν κάθε τρία ή τέσσερα χρό νια τα χωράφια τους χέρσα (αγρανάπαυση).
Τα χωράφια, στο διάστημα αυτό, αναπαύονταν, δυνάμωναν και ήταν έτοιμα για την επόμενη σπορά ή φυτεία, με αισθητά μεγαλύτερη απόδοση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου