Για την εδαφοκάλυψη που πρέπει να υπάρχει πάντοτε (Χειμώνα Καλοκαί ρι), δε χρειάζεται ν' αναφέρω τη σπουδαιότητα της, αφού έχουμε την ελληνική ύπαιθρο για ζωντανό αρνητικό παράδειγμα.
Δεν είναι μόνο το ανάγλυφο της Ελλάδας που είναι τα 2/3 ορεινό και ευνοεί τις διαβρώσεις, αλλά και οι απογυμνωμένες πλαγιές, οι λόφοι και οι βοσκότοποι που είναι ανθρωπογενή κατορθώματα.
Οι θαμνώνες, οι ποοσυστάδες, οι λειμώνες και η χλωρή λίπανση αποτελούν ένα αρκετά σίγουρο κάλυμμα εδάφους και σ' αυτό πρέπει να δίδεται μεγάλη ση μασία.
Ιδιαίτερα σε εδάφη με ήπιες κλίσεις, η εδαφοκάλυψη είναι απαραίτητη.
Το ποσοστό κάλυψης και ο τρόπος καλλιέργειας του εδάφους είναι επίσης μέτρα που πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψη.
Μετά τη συγκομιδή, το Καλοκαίρι ή το φθινόπωρο, το έδαφος μένει γυμνό και κινδυνεύει από διαβρώσεις κατά τις φθινοπωρινές βροχές.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να γίνεται συγκαλλιέργεια η οποία θα παρα μείνει στο χωράφι και μετά τη συγκομιδή, σαν εδαφοκάλυψη αρχικά και σαν χλωρή λίπανση όταν θα ενσωματωθεί με το χώμα μ' ένα ρηχό όργωμα.
Τα δε οργώματα ή αναμοχλεύματα πρέπει να γίνονται αντίθετα προς τις ισοϋψείς (στα εδάφη με κλίση) για να μειώνεται ο κίνδυνος από τη διάβρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου